Laser to generator promieniowania, wykorzystujący zjawisko emisji wymuszonej.
Ojcowie dzisiejszych Laserów
Charles Hard Townes (ur. 28 lipca 1915 w Greenville w stanie Karolina Południowa, zm. 27 stycznia 2015 w Berkeley[1]) – amerykański fizyk, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w roku 1964 za badania dotyczące elektroniki kwantowej i wynalezienie masera[2].
Opracował też podstawy naukowe, które doprowadziły do skonstruowania lasera rubinowego przez jego studenta Theodore’a Maimana.
Nikołaj Giennadijewicz Basow (ros. Николай Геннадиевич Басов, ur. 14 grudnia 1922 w Usmaniu w obwodzie lipieckim, zm. 1 lipca 2001 w Moskwie) – rosyjski fizyk, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki[1].
Po ukończeniu szkoły w Woroneżu w roku 1941 został wezwany do odbycia służby wojskowej w Wojskowej Akademii Medycznej w Kujbyszewie. W 1943 roku opuścił szkołę i brał udział w walkach na froncie ukraińskim. Studia odbył dopiero po wojnie w Moskiewskim Instytucie Mechaniki (aktualnie Moskiewski Instytut Fizyczno-Techniczny). W 1948 r. zaczął pracować w Instytucie Fizycznym im. Lebiediewa, początkowo jako laborant, później jako inżynier[1].
Aleksandr Michajłowicz Prochorow (ros. Александр Михайлович Прохоров; ur. 11 lipca 1916 w Atherton w Queenslandzie, zm. 8 stycznia 2002 w Moskwie) – rosyjski fizyk, laureat Nagrody Nobla[1].
Urodził się w Australii w rodzinie rosyjskich emigrantów, którzy wyemigrowali tam z zesłania na Syberię. W roku 1923 przeniósł się wraz z rodziną do Związku Radzieckiego. Ukończył studia na uniwersytecie w Leningradzie i w 1939 r. zaczął pracować w moskiewskim Instytucie Fizycznym im. Lebiediewa[1].
W czerwcu 1941 roku rozpoczął służbę w Armii Czerwonej. Brał udział w II wojnie światowej (był dwukrotnie ranny). Po wojnie wrócił do pracy i wkrótce nawiązał współpracę z N. Basowem.
W 1964 roku otrzymał, wraz z Charlesem Townesem i Nikołajem Basowem, Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki za fundamentalne prace dotyczące elektroniki kwantowej, które doprowadziły do skonstruowania oscylatorów i wzmacniaczy bazujących na zasadzie działania masera i lasera

Ciekawostki i Fakty
Nazwa jest akronimem od LightAmplification by Stimulated Emission of Radiation — Wzmocnienie Światła Poprzez Wymuszoną Emisję Promieniowania. Promieniowanie lasera ma charakterystyczne – trudne lub wręcz niemożliwe właściwości do osiągnięcia w innych typach źródeł promieniowania. Jest spójne w czasie i przestrzeni, zazwyczaj spolaryzowane i ma postać wiązki o bardzo małej rozbieżności. W laserze łatwo jest otrzymać promieniowanie o bardzo małej szerokości linii emisyjnej, co jest równoważne bardzo dużej mocy w wybranym, wąskim obszarze widma. W laserach impulsowych można uzyskać bardzo dużą moc w impulsie i bardzo krótki czas trwania impulsu.
- Często podaje się datę 1954 skonstruowania masera, pierwszego wzmacniacza kwantowego.
- W 1957 Gordon Gould ogłosił pomysł (jak też i nazwę) lasera, równolegle z niezależnymi pracami nad maserami optycznymi (Arthur Leonard Schawlow, Charles Townes).
- Pierwszy laser (rubinowy) zbudował i uruchomił 16 maja 1960 roku Theodore Maiman, ośrodkiem czynnym był kryształ korundu domieszkowany chromem – rubin.
- W roku następnym Snitzer uruchomił laser na bazie szkła neodymowego, a w roku 1964 Gaisik i Karkos skonstruowali laser na bazie granatu itrowo-glinowego domieszkowanego neodymem. Wtedy też irański fizyk, Ali Javan, zbudował pierwszy laser helowo-neonowy.
- Nagroda Nobla z fizyki – 1964 – N. G. Basow i A. M. Prochorow (ZSRR) oraz C. H. Townes (USA) za prace będące podstawą działania laserów i maserów
- W tym samym roku zbudowany został pierwszy laser półprzewodnikowy z pompowaniem diodowym.
- W latach 1967-69 Bagdasarow i Kamiński zbudowali laser na bazie kryształu perowskitu itrowo-glinowego domieszkowanego neodymem, a Homer, Linz i Gabbe wykorzystali fluorek litowo-itrowy (YLF).
- Kilka lat później (w 1979 roku) skonstruowano laser z przestrajaniem częstotliwości na krysztale aleksandrytu, a w roku 1982 Moulton zaprezentował laser, w którym ciałem roboczym był szafir domieszkowany jonami tytanu (w żargonie nazywany skrótowcem tikorod ti – tytan i kor – korund).
- [źródło – wikipedia.pl]

Początki w Polsce
Pierwszy w Polsce laser został uruchomiony 20 sierpnia 1963 r. w WAT, na Wydziale Elektroradiotechnicznym, w Katedrze Podstaw Radiotechniki kierowanej przez mjr. dr. inż. Zbigniewa Puzewicza. Był to laser He-Ne generujący promieniowanie o długości fali 1,15 µm. Nieco wcześniej, we współpracy z Katedrą Urządzeń Mikrofalowych kierowaną przez mjr. mgr. inż. Kazimierza Dzięciołowskiego, uruchomiony został maser. W Katedrze Podstaw Radiotechniki w latach 1964-1966 uruchomiono kolejne lasery oraz opracowano wiele urządzeń laserowych.
Wraz z postępem prac badawczych, w WAT powstawały i kształtowały się zespoły przechodzące przez fazy strukturalnych konsolidacji, podziałów i powtórnych połączeń. Pojawiały się znaczące daty, które w przypadku IOE były datami błysków nowo uruchomionych laserów, nowych urządzeń laserowych, a także towarzyszących im zmian organizacyjnych.
Przełomem w zastosowaniu laserów do obróbki metali było zbudowanie laserów molekularnych CO2, mających moc rzędu 0,5÷10 kW i mogących pracować w sposób ciągły, który polega na nieprzerwanym generowaniu promieniowania, przez co czas jego oddziaływania na metal jest znacznie dłuższy . Technika laserowa stosowana jest do cięcia blach o grubości do 6 mm [1]. Nowoczesne lasery tną z prędkością do 25 m/min, zaś posuw jałowy wynosi do 55 m/min.
Żródło { http://www.ztl.wat.edu.pl/}